Tja daar was ie dan, de diagnose: Epilepsie! Ik was toen 17 jaar. Dacht er niet veel over na. Ik had “raar” gedaan zei mijn zusje. Wij sliepen op één kamer in een stapelbed en ik had dat hele bed doen schokken. Zij sliep onder en had er een paar fikse trappen tegenaan gegeven, maar dat hielp natuurlijk niks. Wel had ik mijn hele mond en tong stukgebeten. Had ik er erg in wat de consequenties hiervan in mijn leven zouden gaan betekenen. Dit was nog maar het begin! Hoeveel impact deze ziekte op mijn leven en op die van mijn omgeving zou gaan hebben ga ik jullie vertellen in mijn blogs. Ik ben nu 48 jaar en mag mijzelf intussen wel een ervaringsdeskundige noemen. Mijn man, mijn jeugdliefde, dus ook. Ik probeerde het voor de buitenwereld altijd verborgen te houden en ook mijn zoon heeft er hopelijk weinig van meegekregen. Goed? Denk het niet. Want wat is er nu zo erg aan epilepsie?
Ik zal mij even voorstellen:
Ik ben Bianca Hendriks, ben 48 jaar en ben gelukkig getrouwd en heb een leuke, lieve zoon. Ik leef al 31 jaar met deze ziekte en mijn gezin dus met mij. Ik hoop op deze site wat meer aandacht te krijgen voor de dagelijkse problemen waar ik en waarschijnlijk meer patiënten met deze ziekte mee van doen hebben. Laat gerust een reactie of een vraag achter. Ik zal ze met aandacht behandelen.
De diagnose:
Dit is de samenvatting van het bericht.