En toen ging het mis…

Ik heb een tijdje niet geschreven, maar dat moet ik even uitleggen. Zoals ik al vertelde ben ik in deze periode met een medicijnwissel bezig. Nou die ging niet helemaal zoals de bedoeling was. Nu wil ik van deze blog geen “zeikblog” maken, maar dit was echt erg en niet alleen voor mij. Zo’n wissel duurt best lang, ongeveer 6/7 weken. Je oude medicijn bouw je geleidelijk af, het nieuwe medicijn bouw je op. Klinkt simpel en logisch, toch? In mijn lichaam en vooral in mijn hoofd gebeurt er dan van alles, iedere keer iets. In het begin is dit nog goed te doen. Ik ben doodmoe, maar dat wist ik. Dat is me niet onbekend. Maar dan: iets simpels op tv en ik begin me toch te janken, zelfs onze honden zijn helemaal van de leg. Ik kan niet meer ophouden. En deze bijwerking blijft dus hè! Dan het volgende, en deze keer is vooral mijn man de pineut, of ik iedere dag pré-menstrueel ben. Hij heeft werkelijk geen leven meer! Ik loop hem de hele tijd af te snauwen. Dit zal voor heel veel mannen herkenbaar zijn, alleen ik deed dit dus iedere dag. Ik begon ook weer een hoop te vergeten en als mijn man mij daarop aansprak dan begon ik of heel hard te huilen of hij kreeg de volle laag. Toen ik bijna klaar was met de wissel sliep ik slecht. Of dit nu komt door de nieuwe medicijnen of doordat ik me zo slecht voelde dat weet ik niet, maar dat heb ik niet langer geprobeerd. Ik wilde terug naar mijn oude medicatie. Helemaal toen er op het laatst ook nog hevige paniek en angstaanvallen bijkwamen. Ik was er helemaal klaar mee! Ik ga nu terug naar mijn oude medicatie en ben aankomende maandag klaar met deze wissel. Gelukkig gaat deze sneller. Ik ben alleen nog steeds niet van mijn vochtprobleem af. Daarvoor heb ik nu een verwijzing gekregen van de huisarts en gaan we dat nog maar eens bekijken. Het zal mij benieuwen hoe dat afloopt? Enfin, ik jank echt een heel stuk minder en mijn man leeft nog, dus het is allemaal goed afgelopen, maar ik leef nu naar maandag toe, dat begrijpen jullie toch wel!! Groetjes Bianca.

Auteur: epilepsie.blog

Ik ben Bianca, heb een mooi gezin en heb epilepsie. De ziekte heeft een grote invloed op ons leven. Toch probeer ik mijn leven zo “normaal” mogelijk te leiden. Ik kan niet werken door de gevolgen van deze ziekte, maar houd me bezig met mijn gezin en mijn dieren. Ik ben gek op paarden en rijd daarom paard. Van onze honden geniet ik volop, daar heb ik heel veel geluk mee. Wanneer ik moe ben rusten ze lekker met me mee uit! Top toch? Mijn man is de beste man die je je maar kan voorstellen: daar kan ik altijd op vertrouwen. Bij aanvallen, moeheid, bijwerkingen, neerslachtigheid, medicijnenwissel, noem het maar op, hij is er altijd voor me. Zelfs tijdens onze onenigheden, dan zet hij zijn gevoelens opzij en vangt mij toch op. Dat is knap, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Toch mis ik mijn sociale leven ontzettend. Doordat ik zo vroeg in mijn leven mijn baan ben kwijtgeraakt door deze ziekte loop je een hoop mis. Het beperkt je. Ik wil zo graag weer uit dat isolement, maar weet niet zo goed hoe. Mijn zoon woont al enkele jaren niet meer thuis. Hij woont en werkt in Amsterdam. Is daar gelukkig met zijn vriendin, maar ik had ze het liefst vlakbij gehad. Daar ben ik tenslotte moeder voor ☺️. Nu kan ik niet even vlug naar ze toe. Ik heb ook een hoop vrienden, maar zij werken. Logisch. Ik zou mijn dagen graag anders zien. Dat komt wel, ik weet het zeker.......🙂 Toon alle berichten van epilepsie.blog